Hallo allemaal, ik heb dankzij mijn beste vriendin het idee gekregen om een verhaal te schrijven. En je kon al zien, hij heet Alleen groot. Iedere keer als ik een hoofdstuk heb schrijf ik hem hier op. Lees het maar gauw:

Alleen groot

Hoofdstuk 1

Ik ben Sofie. Iedereen vind dat ik creatief ben. Maar ik vind mezelf nogal eenvoudig. Ik zit in groep 7. Mijn favoriete jaar tot nu toe. Dit boek heb ik gevonden toen ik op de zolder rond keek. Het was helemaal leeg. Ik vroeg dus aan mijn moeder of ik hem mocht houden. En zij zei natuurlijk ja.

Ik zat in de klas naast mijn beste vriendin Katy. We hadden elkaar ontmoet toen we heel klein waren. Om precies te zijn, op de crash van onze school. Nu zitten we in groep 7. Sinds de tijd dat we elkaar hadden ontmoet zijn we het altijd met elkaar eens geweest en hebben we nooit ruzie gehad.

‘Oké klas. We gaan beginnen’, zei onze juf Gina. Ze wou een directe lijn met alle kinderen in de klas. Voor mij en Katy was dat totaal geen probleem. We hebben allang een Directe lijn met de juf. Maar met de andere kinderen in de klas werd het geen succes.

‘WO, wereld oriëntatie. Vanessa de zoekboeken. Gina de leesboeken’, zei juf Gina. Dat was voor mij het teken mijn aantekenschrift te pakken.

Aantekeningen maken begon voor mij in groep 5. Het was me nooit gelukt om het een heel jaar te doen. Tot vorig jaar in groep 6 tenminste. Want dit jaar, groep 7, lukt het me tot nu toe wel. Het komt alleen wel door de interessante dingen die dit jaar komen met WO. Nu hebben we het over de Gouden Eeuw. Maar dit boek verpest ik niet met geschiedenis. Daar is mijn aantekeningenschrift voor.

Later in de pauze zat ik op het bankje in dit boek te schrijven. Dat is wat ik meestal doe. En dan komt meestal Katy en zegt dat we lol moeten maken. Omdat we dat op een dag niet meer kunnen. En ik had ook gelijk, want dat deed ze die dag ook weer. Ze beweerde weer zo koppig dat we lol moeten maken. Ik wist dat tegnstribbelen geen zin had dus deed ik maar mee.

Toen we aan het spelen waren zei Katy dat we de volgende dag ons rapport zouden krijgen. Ze had gezegd dat ze het "perongeluk" had gezien in de agenda van de juf. Sarcastish zei ik: 'Ja, weer zo iets waar ik me op verheug!' 'Ha ha ha, heel grappig Sofie', had zij nep-lachend terug gezegd.

Nu zit ik thuis. Ik zit hier rustig, in mijn kamer, zonder problemen te schrijven. Ik heb mijn huiswerk (dat ik vandaag heb gekregen) al gemaakt. Ik noem het zelf het makkelijkste huiswerk ter wereld. De andere keer toen ik huiswerk had liet ik het aan mijn nichtje van 7 zien. Zij had echt alle antwoorden goed. Groep 4 huiswerk dus.

Ik maak net als Katy altijd mijn huiswerk gelijk. Dan vergeet ik hem niet en ben ik er gelijk vanaf. Soms doe ik het alleen, maar meestal doe ik het met Katy. Dat is veel leuker en heb ik een smoes om met Katy te spelen. Ookal gaat het het alleen wel sneller.

Katy en ik doen ons huiswerk meestal samen in mijn kamer. Maar ik vind haar kamer juist leuker. Als ik vraag waarom we niet in haar huis gaan, zegt ze dat mijn kamer creatief is. Wat ik dan nit begrijp. Mijn kamer is nogal, eenvoudig. Maar ja, ik vind alles aan mij eenvoudig.

Mijn kamer is helemaal paars. Dat is ook mijn lievelingskleur. Ik heb ook een mooi, hout en glad bureau. Aan de linkerkant staat en computer met een printer. Rechts staan pennen, schriften, mappen een wereldbol en dat soort dingen. Boven het bereau staat een lange plank met allemaal soorten boeken. Voor de rest heb ik een kledingkast en een paar abstracte schilderijen. Ik zelf vind ze prachtig. Daarbij heb ik ook eigen tekeningen opgehangen. Van Mangapoppetjes en echte mensen. Ik heb Selena Gomez en Ariana Grande nagetekend. En ik heb Katy nagetekend. Goed gelukt vind ik. Maar Katy vind ze geweldig. En fantastish. Oke. Nu denk ik bij mezelf dat ik best wel creatief ben. Nooit gedacht, zeg ik eerlijk.

Ik kan niet wachten tot het rapport. Ik mag totaal niet blijven zitten. Het is immers het 3^e  rapport. En die is het belangrijkst vind ik. Maar ik heb zo het gevoel dat het goed komt met mij. Maar de andere...?

Hoofdstuk 2

Soms hebben mensen hun dag niet. Daar bedoel ik mee, ík heb vandaag m'n dag niet. 1 ding, kan je hele dag verpesten. In mijn geval dus. En je kunt vast al raden door wat. Het rapport. Mijn rapport was goed hoor. Maar het gaat om die van de andere. Zoals ik al had voorspeld.

We waren bezig met met Engels. Het thema van Engels was school. Aan het einde van de les kregn we ons rapport. Onze juf zei daarbij: 'Ik vind het zelf heel erg. Want niemand is door naar groep 8.' Katy en ik schrokken daar echt heel erg van. Jammer genoeg was de juf nog niet klaar. 'Behalve Sofie,' zei de juf. Die 2 woorden deden pijn in mijn keel. Als ik 1 wens mocht doen. Dan wenste ik dat de juf hierbij loog. Want dit was nog erger dan met z'n alle groep 7 over te doen.

Ik kreeg tranen in mijn ogen en probeerde niet te huilen. Dat deed ik door op mijn lip te bijten en heel snel te knipperen. Dat heb ik wel eens gelezen in een boek. Hopelijk werkt het nu ook.

Na het nieuws rend Katy razend snel naar de wc. Dat is haar verstopplek sinds groep 5. Ze verstopt zich daar als ze boos is, droevig is en/of zich schaamt.

Ik rende achter Katy aan en zag dat de juf naar me keek met een goedkeurende blik. Ik wachte 3 seconden voor dat ik naar binnen liep. Tot mijn verbazing was de deur niet op slot. Dat doet ze meestal wel. Zodat niemand haar kan storen. Ik deed de deur open van de wc waar ze meestal in zit. Toen gebeurde er iets heel Gênants. Blijkbaar zat er iemand anders in de wc. En het was iemand in groep 8. Ik werd rood van top tot teen. En heel logisch was dat het meisje in de wc me uit zat te schelden. Gelukkig kwam de juf van het meisje, dus ik was gered.

Toen het meisje eindelijk weg was hoorde ik luid gesnik. Ik deed een andere deur open en zag Katy daar huilen. Niet dramatisch huilen met gierende uithalen, maar stil huilen. Met soms hard gesnik en soms geen gesnik. Mijn moeder huild ook zo. Dan  moet ik ook meestal huilen. Want dat huilen vind ik super zielig. Ik kan me sinds mijn lang zal ze leven niet herinneren dat ik zo huilde.

Toen ik al een paar minuten bij de wc deur stond, merkte Katy me pas op. Ze keek me aan alsof ik en/of zij hopeloos was, zal ik maar zeggen. Even zag ik een ik een boze blik. Maar ik weet het niet zeker, want het was te kort.

Maar ja, ik kan er niets aan doen. Hopelijk hoef ik niet alleen in een lokaal te zitten. Dat is te eenzaam.

'Je-je je bent vast blij he?' hoorde ik Katy snikkend tegen me zeggen. Ik schudde heftig van nee, maar ik wist het zelf niet zeker. Aan de ene kant ben ik door en eerder op de middelbare school. Aan de andere kant is het jammer dat Katy niet door is en ben ik dus eerder klaar met mijn studie en komen ik en Katy nit op dezelfde school. Tenzij ik mijn best doe om  in de brugklas te blijven zitten. Wat ik natuurlijk nooit in mijn hoofd zou halen. Of Katy moet een klas overslaan.

Katy merkte uiteindelijk op dat ik alleen voor me uit stond te staren. Dus stond ze op en gaf me een licht knijpje. Ik kwam tot mezelf en liep met Katy mee naar de klas. 

Tja, iedereen zegt dat ik creatief ben. Maar ook dromerig. Maar creatieve mensen moeten dromerig zijn, toch?

In de klas zag ik dat elk meisje wel een traan in hun oog had. Ik wist dat de jongens ooik verdrietig waren, maar dat lieten ze natuurlijk niet zien.

Hoofdstuk 3

Je verwacht het nooit, maar ik zit in Australie! Daar heb ik ook een logische reden voor: Het is zomervakantie. Ik was zelf liever naar Spanje geweest, omdat mijn beste vriendin Katy daarheen gaat. Maar Australie is ook leuk.

Ik zit nog steeds met het nieuws van het rapport. Ik heb gehoord dat het bijna onmogelijk is om in groep 7 te blijven zitten. Voor mijn klas geldt dat dus blijkbaar niet. Maar hoe gaat dat eigenlijk? Alleen in groep 8. Daar kan jij natuurlijk niet op antwoorden. Je kunt amper praten. Hoe dan ook, je gaat toch niet alleen in een klas zitten met een 1 of andere juf of meester. Kortom: Ik ben gestresst. 

Maar ik heb ook ander nieuws gekregen. Mijn moeder is zwanger! Ik weet niet hoelang ze heeft gewacht met het te vertellen, maar ze wachtte vast tot het goede moment. Maar dit betekend ook dat ik een grote zus word! Ik kan niet wachten tot ik haar en/of hij alles kan leren en kan helpen. 

Ik zit er, sinds dat ik het nieuws heb gekregen, de hele tijd over te dromen. Ik zelf wil heel graag een zusje. Dan kan ik haar van alles leren. Met jongens, tja, weet ik niet wat ik moet leren. Ja, dingen voor school... Maar echt dingen voor het leven, kan ik niet. Omdat ik geen jongen ben!

Ik ben me gaan vervelen dus ben maar gaan tekenen. Mijn tekening is mooi geworden. Maar eerlijk gezegd, eenzaam. Dat klinkt raar, maar ik voel me ook opeens eenzaam. Dat noem ik impressionistisch. Of heet het expressionistisch?

Ik plak de tekening hier wel onder!

Het meisje lijkt misschien wel blij, maar sommige mensen, net als ik ;), zien een enorme leegte. Net als ik. Ik ben eenzaam en voel een leegte. Ik ben blij dat ik dit boek heb. Dan kan ik me uiten. Ik hoop dat ik dit boek voor eeuwig kan bewaren. En geef het door aan mijn kinderen. En dan kunnen hun lezen hoe ik me voelde. En die geven het weer aan hun kinderen. En die geven het weer door aan hun kinderen. Etc.

Misschien schrijven ze zelf ook een dagboek en geven het door. En hun kinderen ook. Etc. Wou als ik dat zou door schrijven is dit boek al voor een maand leeg!!!!!

Hoe zou ik eigenlijk worden als ik later groot ben? Zal ik een baas zijn van een bedrijf? Of zou ik een advocaat zijn? Zou ik nog contact hebben met Katy? Met wie zou ik getrouwd zijn? Nou ja, de tijd zal het leren.

Nu krijg ik opeens allerlei vragen! Ik denk ook zo veel na. Maar mijn ouders zeggen dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ze zullen altijd bij me blijven. Dat zeggen ze tenminste. En als ze dood zijn, hoe zijn ze dan altijd bij me? Ik krijg nu een angstaanjagend gevoel van binnen. Ik hoop dat ze er nog zijn als ik groot ben. Het zou zo fijn zijn als ik voel hoe trots ze zijn!

 Wil je wat zeggen over mijn verhaal? Zeg het bij de reacties bij "Home"!